Dr Sylwia Gajownik
Kamishibai – refleksje praktyka
O pożytkach płynących z lektury nie trzeba specjalnie nikogo przekonywać, gdyż jak powszechnie wiadomo, czytanie pobudza wyobraźnię, wzbogaca słownictwo, poszerza horyzonty, pełnił funkcję terapeutyczną etc. Dziecko swoją inicjację czytelniczą rozpoczyna w domu, a następnie poszerza swoje kompetencje w przedszkolu i szkole1. Fundacja ABC XXI Cała Polska Czyta Dzieciom zaleca opiekunom, nauczycielom i rodzicom, aby czytali dzieciom codziennie minimum dwadzieścia minut2. Recepta na niskie wskaźniki czytelnicze wydaje się więc bardzo prosta, czytamy dzieciom i dzięki temu one stają się miłośnikami książki.
Kamishibai (jap. kami – papier, shibai – sztuka) to inaczej „papierowy teatr”, nazywany również „teatrem obrazkowym” albo „teatrem narracji”.
Kamishibai wywodzi się z Japonii. Ta forma opowiadania powstała w tamtejszych świątyniach buddyjskich w XII wieku. Mnisi używali jej przy snuciu moralizatorskich opowieści, aby dzięki temu dotrzeć do publiczności, w dużej mierze niepiśmiennej.
Dzięki kamishibai możemy stosować alternatywną formę czytania, która umożliwia jeszcze większe pobudzanie wyobraźni dzieci, skupiających się głównie na obrazkach. Forma małego spektaklu teatralnego rozwija wyczucie języka, poszerza słownictwo, a jednocześnie bawi i uczy, zabierając uczestników w podróż do magicznej krainy teatru i literatury równocześnie.
Kamishibai jest narzędziem edukacyjnym o szerokim zastosowaniu na różnych poziomach rozwijania umiejętności u dzieci, zarówno w szkole, jak i w przedszkolu. Sprawdza się ono m.in. przy czytaniu dzieciom, nauce opowiadania i czytania na głos, a także rysowaniu oraz pisaniu opowiadań przez dzieci.
Technika prezentowania kamishibai jest bardzo prosta. Cały zestaw kart umieszcza się w specjalnie do tego przystosowanej ramie okienka teatrzyku, tak aby ilustracje były skierowane w stronę widzów. Następnie przekłada się kolejno ilustrowane karty, jednocześnie opowiadając lub czytając tekst przeznaczony dla pokazywanej ilustracji.
