Kamishibai wywodzi się z Japonii. Ta forma opowiadania powstała w tamtejszych świątyniach buddyjskich w XII wieku. Mnisi używali jej przy snuciu moralizatorskich opowieści, aby dzięki temu dotrzeć do publiczności, w dużej mierze niepiśmiennej.

W późniejszych czasach handlowcy-gawędziarze używali kamishibai, by zachęcić dzieci do zakupu słodyczy. Jeździli oni rowerami od wioski do wioski, pojawiali się także w miejskich parkach i innych skupiskach, gdzie przebywały dzieci. Z tyłu roweru zamontowany był mały drewniany teatr, za pomocą którego przedstawiali swoje opowiadania. Dzieci, które kupiły cukierki, mogły liczyć na najlepsze miejsca do oglądania i słuchania opowieści.

Wraz z pojawieniem się telewizji handlowcy-gawędziarze zniknęli z ulic Japonii. Potencjał kamishibai zaczęto jednak wykorzystywać do celów edukacyjnych w szkołach i przedszkolach. Tak oto rozpoczął się renesans tej sztuki. Doceniano coraz bardziej jej walory w zakresie nauczania, a ona sama rozprzestrzeniała się na tyle intensywnie, by w latach 90. XX wieku dotrzeć do Europy, Stanów Zjednoczonych i innych części świata. Szczególnie dużym powodzeniem kamishibai cieszy się w takich krajach, jak Szwajcaria, Francja, Włochy, Holandia, Belgia, Kanada, Stany Zjednoczone.

Popularność kamishibai cały czas rośnie. Jego wyjątkowość i szerokie możliwości zwiększają grono miłośników zastosowania go w edukacji, a także terapii.

We współczesnym kamishibai zachowała się idea oraz dawna forma, treści natomiast dostosowywane są do aktualnych potrzeb i tradycji kulturowych.